Niepokorne wiersze i piosenki: 1980-82
A | A | A
Bard z gitarą na strajku, fascynacja Czesławem Miłoszem, „Żeby Polska była Polską”... Literatura i muzyka wspierały działalność opozycyjną. Artyści cenieni przez ludzi Solidarności działali na styku obiegu oficjalnego i podziemnego.
Lata 1980-81 rozluźniły cenzurę. Przyczynił się do tego nie tylko karnawał pierwszej Solidarności, ale i Czesław Miłosz – poeta emigracyjny, nie wydawany oficjalnie w Polsce, który nieoczekiwanie w 1980 r. dostał literacką nagrodę Nobla. Władze nie mogły tego przemilczeć. Wszystko zmieniło się po wprowadzeniu stanu wojennego. Nastał czas ostrej cenzury. Wolna twórczość – także ta, której autorami było wielu znanych artystów mainstreamowych – zeszła do podziemi.
Audio
Wrocławski piosenkarz, gitarzysta i autor tekstów Roman Kołakowski śpiewa strajkującym piosenkę „Do towarzysza Wiesława”.
Premiera kabaretu „Tytanik” z tekstami Jana Kaczmarka.
Rozmowa z aktorami o zapotrzebowaniu widowni na kabaret refleksyjny. Piosenka „Chodzi o to...”. (Relacja Tadeusza Łączyńskiego).
Studio Odra, 24.10.1980.
Zaproszenie na audycję o Czesławie Miłoszu. Mówi Stanisław Bereś. Wiersz Miłosza pt. „Piosenka” w interpretacji Bogusława Kierca.
Wieczór poezji Czesława Miłosza w Teatrze Współczesnym w 1980 r.
O poecie mówi dyrektor teatru Kazimierz Braun. Czesław Miłosz recytuje swój wiersz „Campo di fiori”. (Relacja Tadeusza Łączyńskiego).
Audycja Radia Solidarność, listopad 1982
Piosenka „Żeby Polska była Polską”. Fragment „Kwiatów polskich” Juliana Tuwima recytuje Daniel Olbrychski.
Radio Wrocław nie odpowiada za treść stron zewnętrznych.